Matka Gyubala Wahazara

„Mamy do czynienia z przekładem intersemiotycznym filozofii i estetyki S.I. Witkiewcza na język teatru. Jest oczywiste, że spektakl został poprzedzony inteligentną i głęboką, wręcz „przepastną” refleksją reżyserki. Długo po nim ma się w oczach znakomitą scenografię, grę aktorów, a w uszach — ich głosy, modulacje, muzykę i tekst, który jest w stanie przekazać emocje (bez histerii), prawdę i autoironię autora „Matki” i „Guybala Wahazara”. Już sam pomysł połączenia tych dwu sztuk jest pomysłem mistrzowskim, który synchronizuje i scala tak oczywistą dla Autora problematykę, jaką jest przepotworna trudność psychologiczna czająca się w przestrzeni filiacji matki i syna, a tu spotęgowana kłopotami egzystencjalnymi i filozoficznymi syna. (…)

Przekazano nam metafizyczne drżenie w dotykaniu i słuchaniu tak zwanych tematów istotnych, towarzyszy nam niepokój egzystencjalny indywiduum wplątanego w „znienawidzoną a jednak konieczną” sieć społeczną.„

Magdalena Nowotna

fot. Weronika Kupiszewska

„Zmagania tych dwojga obserwuje się z fascynacją – ich emocjonalne mutowanie, przerastanie, pączkowanie – to koncertowy popis mistrzowskiej gry, mistrzowskiego operowania słowem i umiejętnego lawirowania w witkacowskiej materii. I śpiewu – główna bohaterka wypluwa z siebie bowiem gorycz jeszcze za pomocą operowych pieśni. A śpiewa je fantastycznie. Cały zresztą spektakl to precyzyjnie skonstruowana całość – na poziomie gry, muzyki, scenografii czy świateł tworzących upiorną poświatę.„

Monika Żmijewska, Wyborcza.pl Białystok